między wyprawą opozycji do Petersburga wiosną 1792 roku a wyprawą opozycji jesienią 2010 do Waszyngtonu ze skargą na prawowite władze i o poparcie przeciwko "uzurpatorom".
Obie opozycje, a jakże, katolickie, patriotyczne do mdłości i republikańskie (tyle, że ta wcześniejsza swój republikanizm opisac jakoś tam potrafiła, czym ten dzisiejszy republikanizm jest, tego nikt nie wie).
Moskwa była gwarantem systemu politycznego Polski od roku 1768, Waszyngton od czasu wstąpienia Polski do Nato.
Ale nawet bez analogii jedna zasada dla całości demokratycznego państwa jest podstawowa - opozycja nie prowadzi własnej polityki zagranicznej. Owszem, krytykuje, owszem, ma własne koncepcje - ale z prośbą o interwencję zewnętrzną do jakby nie zaprzyjaźnionego mocarstwa nie jeździ.
Ach, zapomniałbym - te jęki ówczesne i histerie współczesne nad podeptaniem wolności jakże podobnie brzmią.
Bracia nasi, wołamy do was! Wznosimy ręce nasze do was, za tą wspólną Ojczyzną, która ginie, a którą wy zachować możecie, nie idzie tu o nas tylko, zginiecie i wy, gdy Rzczplta ginąc będzie, pomnijcie, iż gdzie się sadowi tyrania, tam na czas zwlec zgon swój można, ale go nie uniknąć, później czy prędzej wszystko, co tchnie wolnością, pod ciężarem despotyzmu upaść musi.
